Wereldwijd zijn alle kappers gesloten i.v.m. de coronacrisis. Hierdoor nemen veel mensen zelf de schaar in de hand.

En moeten kinderen echtgenoten er aan geloven. Bij de één lukt dit beter dan bij de ander en roept het soms lachwekkende reacties op.

• Moet je morgen nog terug, gaat de kapper/kapster het morgen afmaken;
• Doet jouw kapper het op afbetaling;
• Heeft jouw kapper gisteren een feestje gehad;
• Hoelang ben jij al niet naar de kapper geweest;
• Laat jij je haar groeien om de anderhalve meter aan te geven ed.

In deze rare tijden zijn de kappers als één van de eerste aan de beurt om hun deuren gesloten te houden niet afwegend of de kapperszaak wel of niet verantwoord open kan.
Dit zijn zure en stressvolle tijden dus.

Voor mij zelf vindt het ondanks de humor en vele leuke en vele creatieve gezichten op sociaalmedia met betrekking tot de thuiskappers geweldig hoor.
Maar voor een goed model ga ik nu toch liever even naar Antonio.

Bij Antonio kom ik al jaren weet niet eens hoelang al. 15 , 20 jaar?
Vanaf het eerste moment voelde ik mij thuis bij deze buurtkapper en voelde dit als een uitje.
Binnenkomend wordt je verwelkomd door zijn hand Diego en een kopje koffie.
Als er klanten zijn kan je gelijk deel nemen aan onzin gesprekken, of gesprekken met wat meer inhoud het dagelijkse nieuws.
Meestal is hij ook wel in voor een grapje of is hij bezig om zijn maatschappelijke acties te promoten.
Als je aan de beurt bent wordt ( ook voor zijn persoonlijke hygiëne) je haar gewassen, even rustig, maar op de kappersstoel gaat alles weer ongedwongen door en ga je weer (geknipt en geschoren) goed verzorgd de deur uit.

Inmiddels komt de baas richting de pensioen gerechtige lijftijd en moet ik er nog even niet aan denken dat hij vandaag of morgen zegt “ik ga er mee stoppen”. 
Op dit moment zie ik zijn stoplicht nog steeds op groen staan en hoop dat het groene licht nog vele jaren aan staat.